သကၤႆနဂိုရ္…သို႔ အျပန္ခရီး ဆီမီးေရာင္ရွိန္ ထိန္ထိန္လင္း သီတင္းကြ်တ္ေတာ့မည္

သကၤႆနဂိုရ္…သို႔ အျပန္ခရီး

•   တူရာသီ…ယင္း ‘မာသ’

ကင္းဝါပ…သီတင္းကြ်တ္ျပီ

လင္းျဖာက်…အႆဝဏီ

ပုဏၰမီ…ႏွစ္ေဆာင္ဆင့္လို႔

ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္…အလင္းဆိုင္…မီးထြန္းပြဲ…ျမိဳင္…။

•   ခ်ီးဝွန္းကဲ…ကု႑လာအိုင္

ငါးၾကာလွဴိင္…ၾကိဳင္ခ်ိန္လန္းျဖာေတာ့

ဝတိ ံနန္းမွ…အရွင္ထြက္ၾကြ…ရတုခါ…သကၤႆ…လူ႔ရြာ

•   ယွဥ္ဘက္မမွ်…အဘိဓမၼာကို

မိမာတာ…နတ္သားႏွင့္

အထက္ဖ်ား…မ်ားေဝေန…ေဟာျပီးခ်ိန္ေပ

ဝတိ ံခရိး…ဘံုယုဂန္ေဗြ

ျခံဳစုရံေရႊ…နတ္ေတြေပါင္းရယ္က

ေရႊေစာင္းတန္း…ဝဲေၾကာင္းပတ္ခ်ာ…ေပါင္းလႊမ္းဆက္ကာ

ေငြေစာင္းတန္း…လမ္းလကၤ်ာမွာ

ထက္ျဗဟၼာ…တစ္ျဖာဆက္လို႔

ေအာက္ရပ္က..ငါတို႔လူ…မီးျမင္းမုရ္လွဴ…

ဘုရားသပိတ္…(သိၾကား)ငယ္ကူ

ေဆာင္းထီးျဖဴ…(မဟာျဗဟၼာ)ႏွင့္

(သုယာမ) စာမရီ…သားျမီးယပ္ခ်ီ

(ပဥၥသီခ)ေစာင္းေတးသီတယ္

ပတၱျမားစီ…အလယ္နန္းရပ္က

ျမန္းထြက္သက္…သံုးေခါင္နရိန္…ဘုန္းေျခာက္ေရာင္ရွိန္

အေခါင္ထက္…မိုးအာလိန္မွာ

ရတနာစိန္…ထိန္ပြက္သည္ဘုရာ့…ေလး…

ကမာၻအိမ္…အရွိန္လက္သည့္ဘုရာ့…ေလး…။

                                                 (ဥဒါန္းေန)

................................................................................................

Dသီတင္းကြ်တ္နဲ႔ ထံုးေစတီ

 သီတင္းကြ်တ္မူ ၊ ေရႊတူရာသီ

 အသဝဏ္နတ္ ၊ နကၡတ္ေပၚမီွ

 ပဒုမၼာပန္း ၊ ထူးဆန္းပြင့္သည္

 ျမင္းမုိရ္ပြဲ ၊ လွဴျမဲေခာတ္အတည္။

(ကဗ်ာဗႏၶ သမူဟ လက္စြဲက်မ္း)

·            ဝါဆိုေက်ာ္ေဟာင္း ၊ ဝါေႏွာင္းဆင္ျပီ

 အသဝဏ္နတ္ ၊ နကၡတ္စံုညီ၊

 ခ်ိဳအီပ်ံ႕ေမႊး ၊ န႔ံေသြးစံုစီ

 မဟီနန္း ၾကာပန္းပြင့္ေလသည္။

·            ၾကာနံ႔သင္းသင္း ၊ ေလညွင္းေဝသီ

            ေစတီပုထိုး ၊ ဦးလွဴိးခိုမွီ၊

            သာကီႏြယ္ဖ်ား ၊ တို႔မ်ားဇာနည္

            လာျပီေဟ့….

            ဖူးေတြ႔ထံုးေစတီ။

·           ထံုးေစတီၾကီး ၊ ထီးထီးခိုင္ခိုင္

            ကိုယ္တိုင္လွဴမွ ၊ ဒါနအပိုင္၊

            မီးတိုင္ေရခ်မ္း ၊ ပန္းလည္းေဝျမိဳင္

            သဒၶါခင္း အလင္းနိဗၺာန္တိုင္။

·           သီတင္းကြ်တ္

           ကင္းလြတ္ေပါ့  မိုးရာသီ

            မ်ိဳးသာကီ  ျမင္းမိုရ္ပြဲ

            ဆင္ႏႊဲၾကျပီ….။

·           ရန႔ံၾကည္

            ပ်႕ံအီတဲ့ ပဒုမ္ပန္း

            အသဝဏ္  နကၡတ္ဆန္းကို

            လွမ္းခိုလို႔….နမ္း။

(ေအာင္မွဴးေဝ)

Y UUUEU L

‘‘သီတင္းကြ်တ္ ၊ ၾကာဝတ္ကယ္လွိဴင္ညီ ၊

အသဝဏီ ၊ နာရီခ်ိန္ဆြဲ

ဆီမီးျမင္မိုရ္ ၊ မဂ္ဖိုလ္ရွႈၾကပြဲ’’

ခ်ိန္ခြင္ဆြဲေသာ ရုပ္ပံုႏွင့္သတ္မွတ္ထားေသာ (တူ)ရာသီလမွာ ‘‘သီတင္းကြ်တ္လ’’ျဖစ္၏ ။ ေရွးအခါက ‘‘သံတူလ..’’ဟူ၍လည္းဆိုၾက၏ ။တန္ခူးလႏွင့္ ေန႔တာညတာ ညီမ်ွ၏ ။ ငါးမ်ဳိးေသာၾကာ ပန္းစံုရနံ႔ ထံုစြာပြင့္ငံုဖူးၾက၏ ။ ဤရာသီတြင္ ‘‘အသဝဏီ’’နကၡတ္စန္းယွဥ္၏ ။ ထို႔ျပင္ျမတ္ေသာလရာသီဟုလည္းအဆိုရွိၾက၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္တြင္ ‘‘အဘိဓမၼာ’’တရားေဟာၾကားျပီး လူ႔ျပည္ရြာသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္လာသည္ကို လူနတ္ျဗဟၼာအျဖာျဖာတို႔က ထိန္ထိန္ရႊန္းရႊန္းဆီမီးထြန္းညွိ ပူေဇာ္ၾကိဳဆိုၾကသည့္ အခါသမယအျဖစ္ အထြတ္အျမတ္ထားသည့္ လမဟာတစ္ပါးျဖစ္သည္။ 
ျမန္မာ့ ၁၂ လ၏ သတၱမေျမာက္လကို သီတင္းကြ်တ္လဟူ၍ ေခၚေဝၚသံုးစြဲျခင္းကို ပုဂံေခတ္တြင္ လံုးဝမရွိ ၊ အလ်ဥ္းမေတြ႔ရ။ ထိုေခတ္၊ ထိုကာလက၊ ဤလကိုသန္တူဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သႏဴၱဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ေရးသားျခင္းျပဳသည္။ ‘သန္’သည္ေကာက္စပါး ‘တူ’သည္ေထာင္မတ္သည္ ဟူေသာ အနက္ရွိရာ ေကာက္စပါးပင္မ်ား ေပါက္ဖြား ထြက္ထ ေထာင္မတ္လာေသာလ ဟူ၍ အစဥ္အဆက္ သံုးစြဲသည္။

         အင္းဝေခတ္ သကၠရာဇ္ ၈၀၀ ခန္႔ေလာက္က စ၍ သတင္းကြ်တ္ဟူ၍ ေရးသားသမွႈ ျပဳလာသည္။ ယခုေခတ္ကာလကဲ့သို႔ (သ) တြင္ လံုးၾကီးတင္ဆန္ခတ္၍(သီ)ဟူ၍(အီသာရယွဥ္ကပ္) လ်က္မေရးပါ။ မင္းတုန္းမင္းတရားလက္ထက္ ေလွသင္း အတြင္းဝန္မင္းၾကီး ေရးသားသည့္ ‘‘ေဝါဟာရ လိနတၱ ဒီပဏီက်မ္း၌ပင္ သတင္းကြ်တ္လ ဟုေရးသားသည္။

          သတင္းသည္လဲေလ်ာင္းသည္  သတင္းဝါလကြ်တ္သည္ လြတ္ေျမာက္သည္ဟုဆို သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သတင္းကြ်တ္လသည္ကား ရဟန္းေတာ္မ်ား သီလက်င့္သံုးေဆာက္တည္ ေနထိုင္ေသာ ကာလမွလြတ္ေျမာက္ေသာ၊ ဝါကြ်တ္ ဝါထြက္လ ဟူ၍သတ္မွတ္သည္။ဤ ကာလတြင္ကား ‘‘သီတင္းကြ်တ္’’လဟူ၍ သတ္မွတ္သည္။

                ‘‘ဆီမီး’’….ဟူေသာဆိုထံုးစကားအရ သီတင္းကြ်တ္လ၏ ရက္ရာဇာမ်ားမွာ အဂၤါေန႔ႏွင့္ၾကာသပေတးေန႔မ်ားျဖစ္ေလသည္။ ေရွးျမန္မာမ်ားအယူအရလည္း သီတင္းကြ်တ္ လသည္ ေတာင္အရပ္တြင္ ကေလးအခ်င္းျမွဳတ္ေသာလအျဖစ္ လည္းအယူရွိၾက၏ ။ သားသမီးဖြားျမင္ျခင္းအက်ိဳးအျပစ္အေဟာ၌လည္းသီတင္းကြ်တ္လ၌သားေယာက္်ားေလးေမြးဖြားေသာ္ ထိုသားသည္စိတ္ႏွလံုးေကာင္း၏ ၊၊ ခ်စ္သူမ်ား၏ ။ သမီးမိန္းကေလးဖြားျမင္ခဲ့ပါမူ အိမ္ေထာင္ဖက္အဖ်က္မ်ား၏ဟုဆိုရုိးရွိခဲ့ေလသည္။ထိမ္းျမားမဂၤလာျပဳလုပ္ရန္ေကာင္းေသာလ (၆) လထဲတြင္ သီတင္းကြ်တ္လလည္းပါဝင္ေလသည္။ ေရွးစာဆိုတို႔အလိုအရဆိုရပါလွ်င္..

    ‘‘သီးတင္းကြ်တ္မူ ၊ လူနတ္ရဟန္း ၊ ရႊင္လန္းျဖင့္ညီး ၊ သားသမီးႏွင့္ပြားစီးလူထံ ၊ ေကာင္းစြာစံအ့ံ’’   

         ဟူ၍ပင္ ဖြဲ႔ဆိုထားခဲ့ၾက၏ ။  အိမ္ယာထူေထာင္ၾကကုန္ေသာ ေမာင္မယ္တို႔အတြက္ က်က္သေရမဂၤလာရွိေသာ ကာလအျဖစ္ သီတင္းကြ်တ္လကို သတ္မွတ္ထားၾကေလသည္။ 

           ‘‘သီတင္းကြ်တ္တြင္ ၊ ပလႅင္ေဆးမိုး ၊ ရြာသြန္းျဖိဳး’’

       ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္သည့္ပလႅင္အား ‘‘သင္ပုတ္ ပလႅင္’’ဟုလည္းေခၚဆိုၾက၏ ။ သီတင္းကြ်တ္လတြင္ ဘုရားအခင္အား အထြတ္အျမတ္ဆြမ္းဦးတင္တတ္ၾကရာ ထိုဆြမ္းဦးမတင္မီ ရြာေသာမိုးျဖစ္၍ သီတင္းကြ်တ္မွာရြာေသာမိုးကို ‘‘ပလႅင္ေဆးမိုးဟုလည္း ေခၚဆိုခဲ့ၾကခ်င္းျဖစ္ေလသည္။ ေရ်းျမန္မာတို႔ အယူအဆအရ ေႏြ၊မိုး၊ေဆာင္းဟူသည့္ ဥတုသံုးပါး ႏွင့္ ေဟမႏ ၱ၊ သိသိရ စသည္ျဖင့္ ဥတုေျခာက္ပါးဟူ၍ ဥတုႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားထား၏ ။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ ေဟမႏ ၱ၊သိသိရ ၊ ဝသႏ ၱ.. အစရွိသည့္ဥတုေျခာက္ပါးကို ‘ရသေျခာက္ပါး’’ဟုေခၚေဝၚသံုးစြဲၾက၏ ။

            ဝါဆို၊ဝါေခါင္၊ေတာ္သလင္း၊သီတင္းကြ်တ္၊ ဤ ေလးလတို႔သည္ ‘ ‘ဝႆန’’ မိုးဥတုမည္၏။ ရတုအားျဖင့္ ‘‘သရဒ’’.. မည္၏။  ရဟန္းသာမေဏတို႔သည ဝါဆိုအခ်ိန္မွစျပီး ‘‘ဣမသၼိ ံဝိဟာေရ  ဣမံ ေတမာသံ ဝႆံ ဥပေမ’’ဟု သံုးၾကိမ္ရြတ္ဆိုကာ ဝါဆိုၾကရ၏။ 

            ဤေက်ာင္း၊ ဤအရံအတားအတြင္း၌ ဝါတြင္းကာလ သံုးလပတ္လံုးေနထိုင္ျခင္း ၊ မိုးခိုျခင္းမ်ားျပဳပါ၏…ဟုရြတ္ဆိုကာ ဝါဆိုမွႈျပဳၾကျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းတို႔သည္ ဝါပန္ျပီးခရီးသြားသည့္အခါ ခုႏွစ္ရက္အတြင္း မိမိသီတင္းသံုးေသာ ေက်ာင္း ၊ အဝန္းအဝိုင္းသို႔ ျပန္မေရာက္ပါက ဝါပ်က္ေတာ့ေလသည္။ ဝါပ်က္ပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဝါဆိုထားေသာေက်ာင္း၏ အရံအတားအတြင္း၌သာ အာရုဏ္ခံၾကရမည္ ၊။ အာရုဏ္မတက္မီ ေက်ာင္းအျပင္သို႔မထြက္ၾကရ ၊ အနည္းဆံုးေျခတစ္ လွမ္းပင္က်ဴးေက်ာ္မိပါက ေဆာက္တည္ထားေသာ ‘‘ဝါ’’က်ိဳးေတာ့၏။ ဝါပ်က္ေတာ့၏။

          တဖန္ ခရီးသြားမည္ဟုဝါပန္ထားျပီးေသာ ရဟန္းသည္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္ျပီးကာမွ ထီးဖိနပ္ေမ့က်န္ခဲ့၍ ေက်ာင္းတြင္းသို႔ျပန္ဝင္ကာ ျပန္ယူသည္ရွိေသာ္ ပထမ ဝါပန္ျခင္းသည္ အလိုလိုပ်က္ျပယ္သြားေတာ့၏။ ထိုအခါ ဒုတိယအၾကိမ္ဝါပန္ျပီးမွ ခရီးသြားရမည္ျဖစ္၏။ ဒုတိယအၾကိမ္ ဝါမပန္ဘဲ ခရီးသြားခဲ့ေသာ္ ဝါက်ိဳးပ်က္ေတာ့၏။ ဝါက်ိဳးပ်က္ေသာရဟန္းႏွင့္ ဝါမဆိုေသာရဟန္းတို႔သည္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ကုန္ၾကေလသည္ ။ သို႔ေသာ္ ဝါတြင္းကာလ၌ ပစၥည္းေလးပါးေခါင္းပါးေသာေၾကာင့္၎ အႏ ၱရာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ ေၾကာင့္၎၊ အျခားေနရာသို႔ အေရြ႕အေျပာင္းရွိပါက အာပတ္မသင့္ဟု အဆိုရွိၾကေလသည္။

            ဤသို႔ျဖင့္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔က စ၍ ဝါဆိုလာၾကသည္မွာ သံုးလျပည့္ေျမာက္ေသာ သီတင္းကြ်တ္လသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ေတာ့၏ ။ ဝါဆိုကာသီသံုးေနခဲ့ၾကျခင္းမွလြတ္ေျမာက္ေသာလ မို႕ ‘‘သီတင္းကြ်တ္လ’’ဟု ေခၚေဝၚသံုးစြဲလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ တူရာသီ သီတင္းကြ်တ္လတြင္ မင္းႏွင့္တစ္ကြ ျပည္သူတို႔မွာ ဆီမီးပြဲေတာ္က္ု တစ္ခဲနက္ ႏြဲေပ်ာ္ၾက၏။

လူအလံုးစံုေပ်ာ္ရႊင္ပံုကား အဖံုဖံုပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ လုပ္သားျပည္သူလူအမ်ားသာ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ေပ်ာ္အားနိုင္ၾကေပမဲ့  ရဟန္းေတာ္တို႔သီတင္းကြ်တ္ၾကရသည္မွာ လူတို႔ကဲ့သို႔ မဟုတ္ေပ ျပည္သူျပည္သားလူအမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ‘‘ကြ်တ္’’ ၍မရနိုင္ေသးေပ။ ရဟန္းသံဃာတို႔ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ‘‘ပဝါရဏာ’’ျပဳျပီးမွ ‘‘ကြ်တ္’’ ၾကရမွာျဖစ္ေလသည္။ ပဝါရဏာဟူသည္ ဖိတ္ၾကားျခင္းျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔၏ သီတင္းကို ပဝါရဏာျပဳျခင္းျဖင့္ ‘‘ ကြ်တ္လြတ္ေစၾကရေလသည္။

               အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဂၤလာက်က္သေရအမြန္ေက်ာင္း ‘‘ေဇတဝန္’’

တြင္သီတင္းသံုးေနေတာ္မူခ်ိန္ ေကာသလတိုင္း ဇနပုဒ္၌ဝါဆိုၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ ကြဲလြဲဆန္႔က်င္ျခင္း သေဘာထား အလ်ဥ္းမရွိပါဘဲ ညီညြတ္ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ၾကျပီး အခ်င္းခ်င္းစကားမွ်ပင္မေျပာၾကဘဲ က်င့္ေဆာင္ဖြယ္ရာအျဖာျဖာတို႔အားကိုယ္စီက်င့္

ၾကံက်င့္ေဆာင္ ေနၾကေလသည္။ ဝါတြင္းသံုးလကာလ လြန္ေျမာက္၍ဝါမွထကုန္ၾကသည္ရွိ ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳရန္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႔ လာေရာက္ခဲ့ၾက ေလသည္။ျမတ္စြာဘုရားက….

           ‘‘ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ က်မ္းမာၾက၏ေလာ ၊ မွ်တၾက၏ေလာ ၊ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာေအးခ်မ္းစြာ ‘‘ဝါ’’..ကပ္ခဲ့ၾကကုန္၏ေလာ၊ ဆြမ္းအတြက္ေရာပင္ပန္းမွႈရွိခဲ့ၾက ပါသေလာ’’ ဟုေမးေတာ္မူရာ ရဟန္းတို႔က

          ‘‘ျမတ္စြာဘုရား.. တပည့္ေတာ္တို႔ က်မ္းမာၾကပါသည္ ၊ မွ်တၾကပါသည္။ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျခင္း ျငင္းခံုျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊ ဝါကပ္ခဲ့ၾကပါသည္ အရွင္ဘုရား၊ ဆြမ္းအတြက္လည္းပင္ပန္းမွႈ တစိုးတစိမွ မရွိခဲ့ၾကပါဘုရား’’ဟုျပန္ၾကားေလ်ာက္ ထားၾကေလသည္။

           ‘‘ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ ၊ သင္တို႔သည္ အဘယ္သို႔ပံုျဖင့္ ညီညြတ္ဝမ္းေျမာက္၊ညင္းခံုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ၊ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ေနဘိၾကသနည္း’’

    ‘‘ျမတ္စြာဘုရား၊တပည့္ေတာ္တို႔သည္ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး အခ်င္းခ်င္း စကားမေျပာဘဲ ေနၾကပါသည္အရွင္ဘုရား’’

     ‘‘ရဟန္းတို႔ အသိဉာဏ္ႏုံနဲ႔ညံ့ျဖင္းေသာ ေယာက္်ားတို႔သည္ မခ်မ္းသာဘဲ ေနၾကရကုန္ လ်က္၊ ႏြားတို႔၏ေနျခင္းကဲ့သို႔ ေနၾကရကုန္လ်က္၊ ဆိတ္တို႔၏ေနျခင္းကဲ့သို႔ ေနၾကရကုန္လ်က္၊ ရန္သူတို႔၏ေနျခင္းကဲ့သို႔ ေနၾကရကုန္လ်က္၊ ခ်မ္းသာစြာေနၾကရကုန္၏ဟု ဝန္ခံေျပာဆိုတတ္ ၾက၏။ ငါ၏ခ်စ္သားရဟန္းတို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္လူျဖင္းလူညံ့တို႔ကဲ့သို႔ တိတၳိတို႔သာ ေဆာက္တည္ေသာ ‘‘သူအ’’ တို႔ကဲ့သို႔စကားမွ်မဆိုေသာအက်င့္ကို ေဆာက္တည္ၾကပါကုန္ သနည္း။ သင္တို႔အေနျဖင့္ ဤအက်င့္အားမေဆာက္တည္အပ္ၾကကုန္ ၊ ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ဒုကၠဍ္အာပတ္သင့္၏’’

          ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔အား ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ေတာ္မူျပီးသိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္မူ ေလသည္။ ‘‘ဝါမွထေသာရဟန္းတို႔အား ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ၊ သံုးပါးေသာအေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ဖိတ္ၾကားျခင္းဧ[ (ပဝါရဏာျပဳျခင္း)ဌာခြင့္ျပဳ၏။ ထိုသို႔ ဖိတ္ၾကားျခင္း]သည္ သင္တို႔အတြက္ အခ်င္းခ်င္းလိုက္ေလ်ာျခင္း ၊ အာပတ္မွထေျမာက္ ေစျခင္း ၊ ဝိနည္းကို ေရွးရွႈျခင္း ျဖစ္လတၱံ႔’’

           ဟုပဝါရဏာကိုခြင့္ျပဳေတာ္မူေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းတို႔သည္သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေသာအခါ တညီတညြတ္တည္းစည္းေဝးၾကျပီး ေထရ္စဥ္ဝါအလိုက္…

            ‘‘အရွင္တို႔၊ သံဃာကိုဖိတ္ၾကားပါ၏ ၊ ျမင္၍ျဖစ္ေစ ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွားျဖစ္ေစ အရွင္တို႔သည္ အကြ်န္ုပ္အား အစဥ္သနားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေျပာဆိုၾကပါကုန္ေလာ၊ ျမင္သည္ရွိေသာ္ကုစားပါအံ့။’’

          ဟုပဝါရဏာျပဳၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ရဟန္းသံဃာတို႔သည္ပဝါရဥာျပဳျခင္းျဖင့္ သီတင္းကြ်တ္ျမဲအစဥ္အလာျဖစ္လာခဲ့ရေလသည္။

       မကုလေတာင္၌ ဆ႒မဝါဆိုေတာ္မူခဲ့ေသာျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱမဝါကို

တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္တြင္ဆိုေတာ္မူခဲ့၏။ ဘဝတစ္ပါးကမယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ‘‘သႏၱဳႆိတ’’နတ္သားအားအမွဴးထား၍ စုေဝးေရာက္ရွိလာၾကကုန္ေသာ နတ္ျဗဟၼာ အေပါင္းတို႔အား ဝါတြင္း သံုးလပတ္လံုး ‘‘အဘိဓမၼာတရား’’ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ တရားေဟာျပီး၍ ဝါကြ်တ္ခ်ိန္လူ႔ျပည္သို႔ျပန္အၾကြတြင္ သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းေတာ္မူသည့္ ေစာင္းတန္း သံုးသြယ္အနက္ အလယ္ဗဟိုျဖစ္သည့္ ပတၱျမားေစာင္းတန္းမွ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းျခံရံလ်က္ လူ႔ျပည္(သကၤႆနဂိုရ္ျပည္)သို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မုေလသည္။ ထိုအခါမင္းႏွင့္တစ္ကြ ျပည္သူျပည္သားတို႔က ဆီမီးတန္ေဆာင္ညိွေထာင္ထြန္းလင္းကာ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ျပည့္ျပည့္ဝဝၾကီး ၾကိဳဆိုၾကေလသည္။ သံုးက်ိတ္သံုးပါးေသာ သိၾကားမင္း တို႔သည္ ေရႊတံခြန္၊ေငြတံခြန္၊ပုလဲတံခြန္တို႔ကို ဆြဲကိုင္ၾကကုန္လ်က္၊ အခ်ဳိ႔ကား ‘‘ဝိဇယုတၱရ’’ မည္ေသာခရုသင္းကိုမွႈတ္ကုန္လ်က္၊ ပဥၥသိခၤနတ္သားသည္ ဥေသွ်ာင္ငါးခုရွိေသာ မကုိဋ္ကိုေဆာင္းကာ ‘‘ေဗလုဝ’’မညေသာနတ္ေစာင္းကို မျငီးေငြ႔ဖြယ္တီးခတ္ပူေဇာ္လ်က္၊ မာတလိနတ္သားကား စာမရီားျမိးယတ္အား တလႊဲလႊဲရမ္းခါလ်က္ လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼာမင္းၾကီးတို႔သည္ ေရႊထီးေငြထီး၊သႏာၱထီးတို႔ျဖင့္ အသီးသီးမိုးကာလ်က္လည္းေကာင္း၊ ေရႊေစာင္းတန္း၊ ေငြေစာင္းတန္းတို႔မွ အသီးသီးဆင္းသက္ၾကကုန္၏။

             ေရွးဘုရားအစဥ္အဆက္တို႔စြန္႔ခြာျမဲမဟုတ္ေသာ ‘‘အဝိဇဟိတ’’ဌာနျဖစ္ေသာ သကၤႆနဂိုရ္ျပည္ေထာင္တံခါးဝတြင္ျမတ္စြာဘုရား ရပ္ေတာ္မူလွ်င္ လက္်ာရံ ရွင္သာရိပုတၱရာ ႏွင့္ တပည့္သံဃာတို႔လာေရာက္၍  ဘုရားသခင္အားေျခေတာ္ဦးတိုက္ရွိခိုး ပူေဇာ္ၾက၏။ ရွင္သာရိပုတၱရာက…

           ‘‘လူနတ္အေပါင္းတို႔၏ အျမင္အရသာအားရွႈဖြယ္ရာဟူသမွ်ထက္ အဆအရာ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သီရိအသေရေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳၾကရေပျပီ။ တပည့္ေတာ္တို႔သည္လူ႔ဘဝ အရေတာ္လွေပသည္၊ အရွင္ဘုရားအားနတ္ျဗဟၼာတို႔က လြန္စြာခ်စ္ျမတ္နိုးၾကေပသည္ဘုရား’’

            ဟုေလွ်ာက္ၾကားသည္တြင္ျမတ္စြာဘုရားက

      ‘‘စ်ာန္၌ေလ့လာျခင္းရွိကုန္ေသာ၊ နိဗၺာန္၌ေမြ႔ေလ်ာ္ၾကကုန္ေသာ အျမဲမပ်က္သတိရွိၾက ကုန္ေသာဘုရားသခင္တို႔အား နတ္ျဗဟၼာတို႔ခ်စ္ျမတ္နိုးၾကကုန္၏’’

     ဟုမိန္႔ဆိုျမြက္ၾကားရင္း ‘‘ေယစ်ာနပႆုေတာခီရာ၊ေနကၡမၼဴပသေမရတာ၊ေဒဝါပိ ေတသံ ပိဟယႏိၱ၊သမၺဳဒၶါနံ သတီမတံ’’ ဂါထာေတာ္ကိုေဟာၾကားေတာ္မူရာ တစ္ကုေဋအတိုင္းအတာ ပမာဏရွိသည့္ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱဝါတို႔ တရားအျမိဳက္အရသာျမတ္ကို အထပ္ထပ္ ေသာက္သံုးခြင့္ရရွိသြားခဲ့ၾကေလသည္။ ဘုရားသခင္သည္ နီလ၊ ပီတ အစရွိသည့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ကို အေတာင္ရွစ္ဆယ္စီရွိကုန္ေသာ ထက္ဝန္းက်င္ဌာနတို႔ သို႔ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ထြန္းလင္းေတာက္ပေစလိုက္ရာ ရွႈမရဲလြန္ကဲ အထူးထင္ေပၚျမတ္ဘုရား ရွင္၏ အသေရေတာ္ကို ႏွစ္ေထာင္းအားရ၊ ႏွစ္ျမိဳ႕ၾကလြန္းလွ၍ သံုးဆယ့္ေျခာက္ယူဇနာျပည့္ရွိ ေသာ လူထုပရိတ္သတ္သည္ အကြ်င္းမဲ့ ဘုရားဆုပန္ၾကသူခ်ည္းသာျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။

        ‘‘အဘိဓမၼာ’’ဟူသည္ ပါဠိဘာသာျဖစ္၍ ‘‘ထူးျမတ္လြန္ကဲေသာတရားဟု’’ အနက္ဖြင့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ျပၾကေလသည္။ သုတ္၊ဝိနည္းတို႔ထက္ ပိုမိုထူးျမတ္ေသာတရားဟုလည္း သတ္မွတ္ၾကေလသည္။ ထူးျခားသည္မွာ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းသံုးစြဲေဟာေသာ တရားေတာ္ျဖစ္သည့္ ၊ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္တြင္ နတ္ျဗဟၼာမ်ားအား ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ တိုင္ႏွင့္နိမၼိတ(ဖန္ဆင္း)ဘုရားရွင္ တစ္လွည့္ျဖင့္ အက်ယ္နည္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စႏၵကူးေတာ ဌာနတြင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရွင္သာရိပုတၱရာတစ္ပါးတည္းကိုသာ အက်ဥ္းနည္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ။ သာဝတၳိျပည္၊ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ လင္းနို႔သား ငါးရာျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ရဟန္းငါးရာတို႔အား  ရွင္သာရိပုတၱရာကမက်ဥ္းမက်ယ္နည္းျဖင့္လည္းေကာင္း ။

ေဟာၾကားခဲ့ေသာတစ္ခ်ိန္တည္းတစ္ျပိဳင္နက္တည္း ေဟာၾကားခဲ့သည့္ သံုးပြဲေဟာၾကားခဲ့သည့္တရားထူးတရားျမတ္တစ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု အမွတ္စကားရွိ ခဲ့ေလသည္။ ဘုရားရွင္သည္ နတ္ျပည္တြင္ဝါကပ္ေသာ္လည္း လူ႔ျပည္ဆြမ္းခံခ်ိန္ ၊ ဆြမ္းစားခ်ိန္တို႔တြင္ (နိမၼိတ)ဘုရားဖန္ဆင္းထားခဲ့၍ လူ႔ျပည္တြင္ၾကြလွမ္းျပဳဖြယ္အသြယ္သြယ္ တို႔ကိုပံုမွန္ေဆာင္ ရြက္နိုင္ခဲ့ေပသည္။

        ဓမၼတရားေတာ္မ်ားျမတ္ဆိုင္ရာ အဘိဓမၼာေန႔ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သားသာဝက၊သံဃာေတာ္မ်ား ပဝါရဏာဆင္ႏြဲၾကသည့္ သံဃာေတာ္ေန႔အျဖစ္ လည္းေကာင္း ၊ ဘုရားဆုပန္ေန႔အျဖစ္လည္းေကာင္း ၊ ဘုရားရွင္နတ္ျပည္မွလူ႔ျပည္သို႔ဆင္း သက္ေတာ္မူခ်ိန္တြင္ဆီမီးထြန္းညိွပူေဇာ္ေသာေန႔အျဖစ္လည္းေကာင္း ထုိထိုေသာအေၾကာင္း ျခင္းရာစံုတို႔စုေဝးဆံုဆည္းရာ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔ကို  ျမန္မာနိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အေနျဖင့္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ၾကီးတစ္ေန႔အျဖစ္ အထြတ္အျမတ္ထားလာခဲ့ၾကသည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

                                        (ယမံုသက္လယ္)

ျမတ္သတိဝါဒီသဒၶမၼမဂၢဇင္း ၂၀၀၈ အမွတ္၁၅ ေအာက္တိုဘာလမွ ေကာက္ႏွႈတ္တင္ျပပါသည္