ေက်းဇူူးႀကီးမားတယ္ဆိုတာကေတာ႔ ကစားတဲ႔အခါနိုင္တာေလးတစ္ခုတည္းကိုပဲ သူက ေက်းဇူးေတြ ႀကီးျပီလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
ေလာကီေကာင္းက်ိဳးေလးပါပဲ။ ကေလးဆိုေတာ႔ ကေလးဘာသာဘာဝေပါ႔။
ကေလးဘဝ၊ကေလးအခ်င္းခ်င္း ကစားၾကတဲ႔အခါမွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားျပီးေတာ႔ ကစားတာ အနိုင္ရတယ္ဆိုေတာ႔ ဒီအနိုင္ရတဲ႔ေက်းဇူးေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ကိုပဲ ဘုရားကိုေက်းဖူးတင္လြန္းလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ အခိ်န္ရသေလာက္အျမဲတမ္း
ပြားမ်ားေနပါတယ္။
အခုလည္းပဲ သုသာန္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနျပီးေတာ႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ကိုပြားမ်ားရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ သူ႔နားကိုဘီလူးေတြေရာက္လာၾကပါတယ္
ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ကိုပြားျပိးေတာ႔ နွလုံးသားမွာဘုရားတည္ထားတဲ႔ ကေလးကို မင္းမစားပါနဲ႔ ။ စားရင္မင္းဒုကၡေရာက္
လိမ္႔မယ္လို႔သမၼာဒိဌိဘီလူးက ေျပာတာကို နားမေထာင္ပဲ မိစာၦဒိဌိဘီလူးက ကေလးရဲ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုသြားျပီးေတာ႔ ဆြဲတယ္။
ဆြဲလိုက္ေတာ႔ ကေလးကရုတ္တရတ္ နိုးသြားတာေပါ႔။ နိုးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘီလူးရယ္၊ဘာရယ္လို႔ သူမသိေသးပါဘူး။နုိးနိုးခ်င္း
အသိစိတ္ကေလးေပၚလာတာန႔ဲ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း `နေမာ ဗုဒၶႆ’လို႔လႊတ္ခနဲ ရြတ္လိုက္ပါတယ္။
`နေမာဗုဒၶႆ’လို႔ရြတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပဳိင္နက္တည္း ဘီလူးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ ပူေလာင္ျပီးေတာ႔ ဒီကေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို လႊတ္လိုက္ရတယ္။ ကေလးအနားမွာကပ္ေတာင္ မကပ္နိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကေလးနဲ႔ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေျပးရတယ္။
ဒီေတာ႔သမၼာဒိဌိဘီလူးကမင္းကိုငါေျပာတယ္မဟုတ္လား။ဒီကေလးကိုမစားပါနဲ႔လို႔။ အခုေတာ႔မင္းမျပစ္မွားသင္႔တဲ႔သူကိုေတာ႔မင္းျပစ္မွားမိသြားျပီ၊ဒုကၡေရာက္ေတာ႔မယ္၊
ဒီေတာ႔ တို႔တစ္ေတြဒဏ္ထမ္းၾကရေအာင္။ဒီကေလးအေပၚမွာျပစ္မွားမိတဲ႔ အျပစ္ေတြအတြက္ ဒဏ္ထမ္းၾကရေအာင္ ဆိုျပီေတာ႔
ဘီလူးနွစ္ေကာင္က မိဘအသြင္ အေယာင္ေဆာင္ျပီးေတာ႔၊ မိဘအသြင္ဖန္ဆင္းျပီးေတာ႔ ကေလးေလးကိုေစာင္႔ေရွာက္ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ မိစာၦဒိဌိဘီလူးက ရွင္ဘုရင္႔နန္းေတာ္ထဲက ေသာ႔အထပ္ထပ္ခပ္ထားတဲ႔ စားဖိုေဆာင္ထဲကေန ဘုရင္႔ရဲ႕
ကေလးေလးကေတာ႔ အေမ၊အေဖကေကြ်းတယ္ ထင္ျပီးေတာ႔စားေနတာေပါ႔။ ဗိုက္ျပည္႔ေအာင္စားျပီးတာနဲ႔ ကေလးေလးက
မနက္ အရုဏ္တက္ လင္းေတာ႔မွပဲျပန္သြားၾကပါတယ္။ မျပန္ခင္မွာ မိစာၦဒိဌိဘီလူးက၊ သူကလည္းဘီလူးဆိုေပမယ္႔
ကေလးကိုပူေဇာ္တဲ႔အေနနဲ႔၊တစ္နည္းေျပာရင္ေတာ႔ ကေလးရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ႏွလံုးသားကိုပူေဇာ္တဲ႔ေနနဲ႔ကြ်ႏု္တို႔ဘီလူးေတြက စားဖိုေဆာင္
ကေနယူျပီးေတာ႔ေကြ်းေမြးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ဒိကေလးမွာဘာအျပစ္မ်မရွိပါဘူး။ ကေလးကိုအေရးမယူပါနဲ႔’လို႕ အဲဒီလိုအဓိပၸါယ္ရတဲ႔
စာကိုေရႊခြက္မွာဘီလူးကေေရးထားခဲ႔ပါတယ္။ေရးျပီေတာ႔လွည္းေပၚမွာဒီအတိုင္းပဲတင္ထားခဲ႔ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ႔ကေလးကို
ေတြးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ေတြးစရာေပါ႔၊ဒီဘီလူးကလည္းေတာ္ေတာ္လ်ွာရွည္တာပဲ၊သူ႔ဘာသာသူ စားခြက္ကိ္ု စားဖိုေဆာင္မွာ
ခ်ီးေျမွာက္ခ်င္လို႔ပါ။ဒီလိုလုပ္မွလည္းရွင္ဘုရင္က ဒိကေလးရဲ႕ဂုဏ္ကိုသိျပီးေတာ႔ဒီကေလးကိုခ်ီးေျမွာက္မွာေပါ႔။
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ ဘုရင္႔စားဖိုေဆာင္မွာရွင္ဘုရင္႔ရဲ႔စားေတာ္ခြက္ကမရွိေတာ႔ဘူး။မရွိေတာ႔ျမိဳ႕တံခါး
ပိတ္ျပီးေတာ႔တစ္ျမိဳ႔ံု႕လံုးလိုက္ရွာတယ္။မေတြ႔ဘူး။ျမိဳ႔ျပင္ကိုထြက္ျပီးရွာေတာ႔ သုသာန္ထဲကလွည္းေပၚမွာေရႊခြက္နဲ႔ကေလးကို လက္ပူး
လက္ၾကပ္မိေတာ႔ ကေလးကိုသူခိုးပဲဆိုျပီးေတာ႔ဖမ္းဆိးသြားၾကတယ္။
ဘုရင္႔ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္ေရာက္ေတာ႔ ေရႊခြက္ကိုဘုရင္႔ကိုဆက္၊ဘုရင္ကေရႊခြက္ကိုၾကည္႔ေတာ႔ ဘီလူးေရးထားတဲ႔စာကို
ေတြ႔တယ္။မင္းမွႈထမ္းေယာကၤ်ားေတြၾကည္႔တုန္းကမျမင္ပါဘူး။ဘယ္ျမင္မလဲ ရွင္ဘုရင္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမျမင္ေစနဲ႔လို႔ဘီလူးက
ဓိဌာန္ထားတယ္။
ရွင္ဘုရင္႔လက္ထဲစားေတာ္ခြက္ေရာက္သြားးေတာ႔ ရွင္ဘုရင္ကမိစာၦဒိဌိဘီလူးေရးထားတဲ႔စာေတြအကုန္လံုးျမင္တယ္။
ျမင္ေတာ႔`ေၾသာ္ ဒီကေလးဟာအသက္ငယ္ေပမယ္႔ ႏွလံုးသားမွာဘုရားတည္ေနတဲ႔ပုCိဳလ္ပဲ။ဒီကေလးရဲ႕ႏွလံုးသားဟာဗုဒၶါနုႆတိ
ႏွလံုးသားပဲလိုတရႏွလံုးသားပဲ’ဆိုျပီးေတာ႔ ရွငိ္ဘုရင္ကလည္းကေလးေလးကိုအရမ္းပဲၾကည္ညိဳသြားပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ကေလးေပ်ာက္လို႔လိုက္ရွာရင္း လုိက္ရွာရင္း မိဘႏွစ္ပါးကလည္း ဘုရင္႔နန္းေတာ္ထဲေရာက္လာပါတယ္။မိဘႏွစ္ပါး
ကေတာ႔ႏွစ္ပါးလံုးမိစာၦဒိိဌိပါပဲ။ရွင္ဘုရင္က ဒီကေလးကိုေရာ၊ကေလးမိဘေတြကိုေရာ တစ္ခါတည္း ဘုရားဆီေခၚသြားတယ္။
အံၾသစရာအျဖစ္အပ်က္ေလးကိုေလွ်ာက္ထားခ်င္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားဆီကိုေခၚသြားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း တရားဂါထာေျခာက္ခုနဲ႔တရားေဟာၾကားလိုက္တဲ႔အတြက္ ကေလးေလးလည္း ေသာတာပန္
ျဖစ္သြားတယ္၊ကေလးရဲ႕မိဘမိစာၦဒိဌိေတြလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒီေနရာမွာလည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ႔ရမယ္။တခ်ိဳ႕ကအတၱစြဲၾကီးမားစြာနဲ႔ေျပာေလ႔ရွိတယ္၊ `သရဏဂံုသံုးပါးေဆာက္တည္ထားတဲ႔
ဘူး’လို႔ဘာသာစြဲႀကီးမားစြာ၊အတၱစြဲႀကီးမားစြာ ေျပာေလ႔ရွိပါတယ္။စာေတြမွာလည္းမၾကာခဏဖတ္ရပါတယ္။
ဒိဝတၳဳေလးတစ္ခုေထာက္လိုက္ရင္ကိုပဲအေျဖကရွင္းေနပါျပီ။ ကေလးေလးကလည္းမိစာၦဒိဌိဝင္ပါ။ မိဘႏွစ္ပါးကလည္း
သားအမိသားအဖ သံုးေယာက္စလံုးေသာတာပန္ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ သတိပဌာန္အလုပ္၊ဝိပႆနာအလုပ္ကို တကယ္တမ္းအားထုပ္ဖို႔သာအဓိကပါ။ဝိပႆနာအလုပ္ကို ဝိပႆနာအ
လုပ္နဲ႔တူေအာင္ အမွန္တကယ္အားထုပ္ေနျပီဆိုရင္ေတာ႔ ဘာ ဘာသာဝင္ပဲျဖစ္ျဖစ္တရားထူးး တရားျမတ္ကိုရရွိနုိင္ပါတယ္။
အလုပ္က ပဓာနပါပဲ။ အဖြဲ႔အစည္းဝင္၊ဘာသာဝင္ဆိုတဲ႔ နာမည္ခံေတြက ပဓာနမဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီေတာ႔ သားအမိ၊သားအဖသံုးေယာက္စလံုး ေသာတာပန္ျဖစ္သြားၾကျပီဆိုေတာ႔ နိဗာန္ကို တိုက္ရိုက္မ်က္ေမွာက္ျပဳလို႔ရသြားျပီ
ဖလသမာပတ္ဝင္စားျပီးေတာ႔ နိဗာန္ရဲ႔အရသာကိုကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အရွင္လတ္လတ္ ခံစားခြင္႔ရသြားျပီဆိုေတာ႔ သာသနာကိုသိပ္ျပီး
ေတာ႔ၾကည္ညိဳလာတယ္။
ၾကည္ညိဳေတာ႔ သားအမိ၊သားအဖသံုးေယာက္စလံုး သာသနာ႔ေဘာင္ဝင္ျပီးေတာ႔ တရားေတြနာ၊တရားေတြအားထုတ္နဲ႔
က်င္႔ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္လိုက္တာ သားအမိ၊သားအဖသံုးေယာက္စလံုး ရဟႏာၱျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ အေဖလည္းရဟႏာၱျဖစ္၊
အေမလည္းရဟႏာၱျဖစ္၊သားလည္းရဟႏာၱျဖစ္၊ဘယ္ေလာက္မ်ားေနရာက်လိုက္ပါသလဲ။ ဘာကေနျမစ္ဖ်ားခံလိုက္သလဲဆိုရင္
ဗုဒၶါနုႆတိ ႏွလံုးသားကေန ျမစ္ဖ်ားခံလိုက္တာပါ။
ဂုဏ္ေတာ္ႏွလံုးသားေၾကာင္႔အျပင္ေဘးရန္ေတြသာမက ၊ အတြင္းေဘးရန္လို႔ေခၚတဲ႔ ကိေလသာေဘးရန္ေတြလည္းျငိမ္းသြား
ပါတယ္။ရဟႏာၱျဖစ္သြားျပီဆိုမွေတာ႔ကိေလသာေဘးရန္ေတြ အကုန္အစင္ အၾကြင္းမဲ႔ျငိမ္းေအးသြားျပိေပါ႔။အျပင္ေဘးရန္ျငိမ္းေအးဖို႔
ထက္ အတြင္းေဘးရန္ျငိမ္းေအးဖို႔က ပိုျပီးေတာ႔အေရးႀကီးပါတယ္။
သာမန္အေနနဲ႔ျပင္ပမွာေတြ႔ရွိရတဲ႔ ေဘးရန္အႏ ၱရာယ္ေတြကင္းရွင္းေစတဲ႔ လိုတကိုရေစနိုင္တယ္လို႔မွတ္သားထားေပါ႔။
နက္နက္ရွိင္းရွိင္းေလးနဲ႔ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႔ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ပြားမ်ားေနျခင္းေၾကာင္႔ အတြင္းေဘးရန္လို႔ေခၚတဲ႔
ကိေလသာေတြလည္းပဲ ျငိမ္းေအးသြားနိုင္တယ္လို႔အာရုံျပဳၾကရမွာပါပဲ။
အတြင္းေဘးရန္ျဖစ္တဲ႔ ကိေလသာျငိမ္းဖို႔ဆိုတာကေတာ႔ ပြားေနတဲ႔အခိုက္မွာ တဒဂၤပဟာန္(အခိုက္အတန္႔ပယ္သတ္ျခင္း)
နဲ႔ေတာ႔ျငိမ္းေအးနိုင္ပါတယ္။အၾကြင္းမဲ႔ေတာ႔မျငိမ္းေအးနိုင္ပါဘူး။ ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားျခင္းကိုအေျခခံျပီးေတာ႔ ဝိပႆနာ ဆက္လက္အား
ထုပ္လို႔ မဂ္ဥာဏ္၊ဖိုဥာဏ္နိဗၺာန္ရသြားမွပဲ အၾကြင္းမဲ႔ ျငိမ္းေအးတာပါ။
ေဘးရန္ကင္းလို၊ ဂုဏ္ေတာ္ကို၊ ပြားကိုပြားရမည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရျပ ဂုဏ္ေတာ္ေတြဟာ ျမင္႔ျမတ္လြန္းလွတဲ႔အတြက္ ဂုဏ္ေတာ္ပြားေနသူရဲ႔စိတ္ႏွလံုးဟာလည္း ျမင္႔ျမတ္
ေနပါတယ္။စိတ္ႏွလံုးျမင္႔ျမတ္သူဆီကို ေဘးအႏ ၱရာယ္ေတြမလာေရာက္နိုင္ပါဘူး။ တကယ္လို႔လာေရာက္ခဲ႔ရင္လည္း ေဘးအႏ ၱရာယ္
ေတြကပဲလက္ေျမွာက္အရွႈံးေပးရပါတယ္။
ဝဋ္ေၾကြးရွိလို႔ ရုပ္ခႏာၱ ေဘးရန္ျဖစ္ေတာင္မွ စိတ္ခႏာၱကေတာ႔ ေဘးရန္မျဖစ္ပါဘူး။ရုပ္ရွႈံးရင္ေတာင္ စိတ္ဘယ္ေတာ႔မွမရွႈံးပါဘူး။ ။
No comments:
Post a Comment